Dugo se smatralo da je sifilis bolest koja se retko javlja u savremenom društvu, da je to nekakav marginalni problem nerazvijenog sveta. Međutim realnost je nešto drugačija o čemu svedoči i nedavna povećana učestalost ove bolesti u Srbiji. Sifilis je bio veoma čest u Evropi tokom 18. i 19. veka, da bi u razvijenim zemljama početkom 20. veka nakon masovne upotrebe antibiotika došlo do naglog opadanja broja infekcija. Od osamdesetih godina prošlog veka kreće ponovni porast obolelih.
Sifilis je u najvećem broju slučajeva polno prenosiva bolest, a seksualni kontakt je samo jedan od načina prenošenja. Može se preneti i preko oštećene kože ili sluzokože, kontaktom sa sekretima, mogući način prenosa je sa majke na dete tokom trudnoće.
Uzročnik bolesti je bakterija Treponema pallidum. Bolest je dugog toka, odvija se po fazama i može imati vrlo različite simptome. U prvoj fazi, dve do deset nedelja nakon infekcije, na ulaznom mestu infekcije dolazi do stvaranja primarne lezije (tvrdi šankr koji je bezbolan, jasno ograničen i tvrd). Lezija postaje ranica koja posle izvesnog vremena zaceli. Najčešća mesta primarne lezije su vrh penisa, vagina, završni deo rektuma, usna duplja. U drugoj fazi dolazi do širenja mikroorganizma po telu ukoliko se oboleli ne leči, što je praćeno ospom i drugim promenama. Druga faza se javlja nekoliko nedelja nakon zarastanja primarne lezije. Kao i prva faza, i druga se završava nestankom kožnih promena. Nakon toga nastaje asimptomatska faza a postojanje bolesti je moguće dokazati samo analizom antitela. Kliničke manifestacije treće faze obično se javljaju nakon nekoliko godina, sa veoma raznolikom simptomatologijom, ali sa trajnim oštećenjem zahvaćenih organa (nervni sistem, kardiovaskularni sistem, kosti, koža) i visokim rizikom invaliditeta i smrti. Zaraznost obolele osobe se smanjuje tokom vremena. Sifilis se može lečiti u svim stadijumima, ali najefikasnije je u ranim stadijumima bolesti.
Prevencija sifilisa je najefikasniji način kontrole ove bolesti, prvenstveno upotreba kondoma prilikom seksualnih odnosa. Sa druge strane, pravovremena klinička i mikrobiološka dijagnoza i terapija smanjuju rizik od daljeg prenošenja na druge osobe, kao i rizik nastajanja invaliditeta i smrti.
